Hoxe é o aniversario da terrible traxedia de Angrois, e
por este motivo fun a Santiago de Compostela e participei en dous actos de
recordo e homenaxe as vítimas.
En primeiro lugar as portas da sé do PP de Galicia un
amplo grupo de parlamentarios e cargos acompañamos ao Secretario Xeral, Alfonso Rueda
nun minuto de silencio.
Logo acudín ao monte Gaiás e na Cidade da Cultura
participei no acto de entrega das Medallas de Galicia 2014.
Estas foron as palabras do Presidente da Xunta de Galicia Alberto Núñez Feijóo dirixidas
aos representantes das vítimas do accidente de Angrois, representantes dos
profesionais sanitarios e dos doadores de sangue, representantes dos servizos
de emerxencias e dos voluntarios, representantes dos corpos e forzas de
seguridade do Estado, Autoridades e todos os presentes:
“En ocasións como esta, o léxico esgótase, o dicionario
non é dabondo e o vocabulario demanda
máis palabras. Todos os idiomas do mundo serían insuficientes para expresar o que sinte o noso pobo. Porén, provistos desa
bagaxe limitada, temos a obriga de facer presente o que aquí sucedeu hai un ano.
É unha tarefa tan difícil como imprescindible porque non
pode quedar no tempo un silencio que
sexa o limiar do esquecemento.
Non podemos salvar os que nos deixaron, pero si lles
debemos esa forma de inmortalidade que é
a memoria. Ninguén morre por completo mentres teña un sitio nela.
Sabemos que esa lembranza está acesa na mente dos seus
achegados, pero tamén aspiramos a que quede
impresa para sempre na historia do noso país.
Cremos que unha boa maneira de facelo é acender unha chama
feita de palabras, alimentala con
agarimo na posteridade e manter vivo o seu recordo na concesión da Medalla ás vítimas que acabamos de materializar.
Quero que hoxe estean vivas entre todos nós as palabras
que entón se pronunciaron.
Os que pedían axuda; as palabras de alento dos veciños que
acudían a socorrer os feridos; as
palabras de ánimo que se daban os membros do 112 e do 061, dos servizos médicos, de protección civil, dos bombeiros,
das forzas de seguridade; as palabras de xúbilo ao rescatar alguén máis; as palabras de
agradecemento pola man tendida ou o sangue
doado de tantos anxos da garda que naquel día se fixeron seres humanos.
Quixésemos pronuncialas todas sen deixar ningunha fóra
porque ese sería o discurso perfecto, un
discurso coral feito de moitas voces que son unha, de moitos corazóns que se puxeron a latexar xuntos contra a morte,
dos sentimentos que todos os galegos queremos
transmitirlle aos que se foron, tamén aos que sobreviviron e aos que loitaron alí contra a traxedia.
Pero temos que conformarnos con algo menos intenso, aínda
que igualmente sentido.
Botamos man do idioma que é patrimonio de todos desde que
Galicia existe para dicir que naquel
lugar cheo de dor estaba un país enteiro.
Cada brazo tiña a forza de todos os galegos. Cada esforzo,
a enerxía das persoas anónimas que viviron o drama desexando estar alí
colaborando. Poucas veces pode dicirse
con tanta propiedade que unha Comunidade tivo tantas cousas en común que compartir:
tristura e esperanza, pena e loita contra o infortunio, loito e resolución.
Galicia demostrou que xuntos somos máis. A irreparable
desgraza serviu para demostrar que dous
homes ou mulleres que cooperan, non suman senón que multiplican.
Houbo un heroísmo espontáneo que non precisa esperar por
recoñecementos ou gratificacións, pero
tamén algo que vai en nós desde a noite máis afastada dos nosos tempos. Os
nosos devanceiros educáronnos na solidariedade. Nalgún momento da historia, dous galegos distantes atopáronse,
decidiron unirse, e levar á fala unha das palabras máis fermosas do noso acervo común:
esa palabra é mancomún.
Desde ese instante, somos un país mancomunado, pioneiro no
que poderíamos denominar ‘a sociedade da
cooperación’. Como explicar senón a nosa resistencia a calamidades de todo tipo, a nosa capacidade de
superación, ou esa facultade innata para
atopar xuntos puntos de acordo nos que basear a acción común. Cada vez que Galicia foi posta a proba, reaccionou como o fixo o 24 de
xullo de 2013. Ese día non foi unha
excepción, senón un chanzo máis nos exemplos solidarios.
Produciuse unha peregrinación sentimental que neste caso
non buscaba unha reliquia sacra, senón
un exemplo humano. Moitas mulleres e homes en todo o mundo preguntáronse por aquelas persoas que loitaban
pola vida dos demais. Eran galegos. Son galegos.
Desgraciadamente, hai nomes de territorios asociados a
conflitos, a disputas e a guerras. A partir desa data, terrible e ao tempo
memorable, Galicia é sinónimo de mancomún.
A Galicia mancomunada marcou un camiño que quixésemos ver trazado en todo o mundo e do que non queremos separarnos
nunca.
Ese camiño lévanos a ser mellores, a facer da nosa terra
algo máis grande e máis grato, lévanos a
convivir sen fronteiras nin ideas que sementen a discordia.
Malia todo, do mesmo xeito que Galicia se puxo aquel día á disposición de Galicia, hoxe
estamos nun acto no que Galicia loa
Galicia.
Porque, na nosa opinión, o día de hoxe –xusto un ano
despois— non tería sido completo sen que
a homenaxe singular que é o acto máis importante de Galicia nos permita render
unha homenaxe aos que non están, e tamén a todos os que están, e a todos os que traballaron para que fosen menos os que
nos deixaron.
Ninguén esquecerá as vítimas que abriron en todos nós un
baleiro insuperable, nin a todos os que loitaron contra aquela desgraza. É este
un compromiso que hoxe todos compartimos.
Hai unha palabra sinxela que resume moitas outras e que
ten que resoar coa forza das gorxas de
todos os galegos e de todas as galegas.
Grazas. Moitas, moitas grazas.”
https://www.youtube.com/watch?v=J76lgAQgDB8&feature=youtu.be
Si desexa facer algún comentario poder enviar un correo a celso.delgado@congreso.es
Recibirá resposta
