Na sesión de hoxe, o Pleno do Congreso debateu a emenda de totalidade con texto alternativo presentada polo Grupo de Unidos Podemos-En Comú Podem-En Marea ao proxecto de lei reguladora dos contratos de crédito inmobiliario, que ten como obxectivo implantar un mercado único europeo máis transparente, competitivo e homoxéneo, con contratos de crédito que afectan a bens inmobles máis equitativos e que aseguran un elevado nivel de protección ás persoas físicas que obteñen financiamento.
Ao rexeitarse a alternativa de Unidos Podemos, Unidos Podemos- EC- EM que pretendía, expón o propio grupo, "garantir ás persoas consumidoras adquirentes de vivendas mediante a concesión de préstamos por entidades financeiras, un réxime xurídico proteccionista seguro, áxil e eficaz", entre outros asuntos, o proxecto defendido por Luís de Guindos, ministro de Economía, continúa a súa tramitación.
O titular de economía explicou que a regulación dos contratos de crédito inmobiliario desempeña un papel relevante na estabilidade económica e é un instrumento de cohesión social. E que o sistema hipotecario español e, en particular, o réxime de concesión de préstamos e créditos con garantía hipotecaria inmobiliaria, fixo posible que numerosas familias españolas poidan gozar de vivendas en propiedade e que o fagan nunha proporción superior á de moitos países da nosa contorna.
Deu conta de que garantir un réxime xurídico seguro, áxil e eficaz, que protexa este tipo de operacións é unha esixencia que deriva non só das obrigacións impostas polo Dereito da Unión Europa, senón dos indubidables beneficios que supón para a economía dun país. Tanto a protección das transaccións como a seguridade xurídica xeran crédito para os individuos, o que redunda no crecemento da economía. Así mesmo, o acceso á propiedade consolida a liberdade e responsabilidade dos individuos como cidadáns. Neste proceso o acceso ao crédito hipotecario é un elemento crave no éxito do réxime de propiedade de España.
Partindo destas consideracións, o obxecto desta Lei é dobre. Por unha banda, incorpórase parcialmente ao ordenamento xurídico español o réxime de protección previsto na Directiva 2014/17/UE do Parlamento Europeo e do Consello, do 4 de febreiro de 2014, sobre os contratos de crédito celebrados cos consumidores para bens inmobles de uso residencial e pola que se modifican as Directivas 2008/48/CE e 2013/36/UE e o Regulamento (UE) n.º 1093/2010.
Aínda que a normativa europea limita o seu ámbito subxectivo de aplicación aos consumidores, entendéndose por tales as persoas físicas que non actúan no ámbito da súa actividade profesional ou empresarial, considérase necesario que a lexislación nacional vaia máis aló desta previsión e estender o seu réxime xurídico a todas as persoas físicas, con independencia de que sexan ou non consumidores.
Esta ampliación da esfera subxectiva de protección da Lei fronte á Directiva segue a liña tradicional do noso ordenamento xurídico de ampliar o ámbito de protección a colectivos como os traballadores autónomos. Así se configura o ámbito de aplicación da vixente normativa de transparencia en materia de créditos hipotecarios que se regula no capítulo II do Título III da Orde EHA/2899/2011, do 28 de outubro, de transparencia e protección do cliente de servizos bancarios.
A Lei regula tres aspectos diferenciados. En primeiro lugar, contén normas de transparencia e de conduta que impoñen obrigacións aos operadores, completando e mellorando no nivel legal o actual marco existente da referida Orde EHA/2899/2011, do 28 de outubro e a Lei 2/2009, do 31 de marzo, pola que se regula a contratación cos consumidores de préstamos ou créditos hipotecarios e de servizos de intermediación para a celebración de contratos de préstamo ou crédito.
En segundo lugar, regula o réxime xurídico dos intermediarios de crédito inmobiliario e os prestamistas inmobiliarios. Finalmente, establece o réxime sancionador para os incumprimentos das obrigacións contidas na Lei.
Ademais, introdúcense ao longo do articulado unha serie de disposicións que regulan aspectos que non están especificamente previstos na normativa europea ou que van máis aló do seu contido, e cuxa finalidade é reforzar determinados aspectos do réxime xurídico de contratación hipotecaria, xa sexa esixindo maiores garantías, reforzando as existentes ou establecendo unha regulación clara e sinxela que evite dúbidas interpretativas innecesarias, co obxectivo último de reforzar o proceso de contratación e a execución deste tipo de préstamos e a súa execución.
